ขอบคุณที่เธอเข้าใจ ยอมทนดมกลิ่นน้ำหมากด้วยกันตลอดทั้งทริป
เช้าวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ยอมรับตามตรงเลยว่า เช้าวันนั้น พอตื่นมา จิตใจไม่คิดอะไรนอกเหนือไปจากต้องจัดการตัวเองแล้วรีบไปให้ทันรถเที่ยวเช้าที่จะไปเชาต่าที่จองเที่ยว 09.00 น.ไว้
ตื่นกันเจ็ดโมงเช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวเก็บของยัดลงเป้เดินทางแล้วลงมานั่งที่โต๊ะเล้กๆหน้าเคาน์เตอร์ของเกสเฮาส์ ซึ่งค่าห้องที่เราจ่ายไป รวมอาหารเช้าไปด้วย
เอาล่ะวะ อย่างน้อยเกสเฮ้าส์ที่นี่ น่าจะมีนักท่องเที่ยวต่างชาติมาพักกันประจำ น่าจะมีอะไรให้คล่องคอกันในมื้อเช้ากันหน่อย แต่สิ่งที่ปรากฎตรงหน้าก็คือ - กาแฟแบบซอง 3in1 พร้อมกระติกน้ำร้อนสีแดงใบเขื่อง เหมือนที่เราเคยเห็นในโรงพยาบาลตอนเด็กๆ - ขนมเค๊กชิ้นเล็กๆ เหมือนที่เราหาซื้อได้จากร้านขายของชำข้างบ้านซักปี 2525 - ขนมปังแผ่นสองแผ่น มาพร้อมมาการีนกลิ่นตุ่ยๆ - แยมสตรอเบอรี่ (มั๊ง) สีสันฉูดฉาด แต่รสชาดค้างปี - ไข่กวน ยุ่ยๆ สีคล้ำๆจากน้ำมันก้นกระทะ โรยเกลือป่นและพริกไทยนิดหน่อย ก็ใส่ลงคอพอได้
ไม่เป็นไร สู้ไป ขอให้เต้มท้องไว้ก่อนเป็นดี เพราะมื้อหน้า ยังเดาชะตาชีวิตไม่ถูก |